özdeş

Rakıyla özdeşleşmiş insanlar
Su katmadan da bembeyazlar
İçtiğimiz her dublenin zerresinde
Minnetle andıklarımız kadar
Sülalesine sövdüklerimizin de hatrı var

Eğer bir gün gerçekten
Yolumuz düşecek ise arafa
Neyse siktir et
Bırak onu bunu da şimdi bi tarafa
Doldur ulan şu zıkkımı
Bizim yetmişlik karafa

usül

Yan yana iki noktanın usulsüzlüğünde
Bitmeyen her cümlenin gizli öznesinde
Ve her nasılsa
Norönların o ibnece ilettiği bilgilerde
Unutamıyorum be abi
Unutamıyorum işte

Yalnız Kadehler

Ne vakit tek başıma rakı içsem
Sen düşüyorsun aklıma
Yahut aklıma sen düştüğün için
Rakı içiyorum tek başıma

Öyle arıyorum ki seni bazen
Dünyayı alt üst edesim geliyor.
Bazen de unutuyorum
Sensiz yaşamak inan çok zor.

Celallenme hemen
Kızma bana.
Yaşam mücadelesi işte
Sana anlatacak halim yok ya.

Kızma diyorum sana!
Düşmanın değilim ben senin.
Evladınım,
Oğlunum...

kara

bir karanlık, bir siyah,
dolu dolu gözlerim ve makam segâh..
yanakları kara, gözleri kara
elleri kara, zalimleri kara.
ama zulmedenleri zebani değil.
ölmek artık asil değil.
ölüm karbonmonoksitle,
cayır cayır yanmanın arasında,
iki nefes arası tenhasınca.
varsın olsun değil,
varsın artık olmasın diye diye
döndük dolaştık,
ve yolumuz kesişti zalimle..
yüzümüz kara
iki yüzümüz ölü,
üç yüzümüz mahsur
dört dönüyoruz sokaklarda
ve sokaklar ışıksızlıktan değil
umutsuzluktan kara