duble/iki

anason koktu
önce tiksindik
ve yavaş yavaş değil,
bir anda büyüdük biz.
yiğidin harman olduğu değil de
bırak harmanı,
derman bulamadığı yerlerdeydik.
önce anason koktu
sonra irkildik
azar azar değil
kıyaklı dubleleri indirdik biz.
keyfi ayakkabısından gıcır
fikri yakasından hür
gönlü sakallarından gür
"yolunu henüz kaybedememiş;
ancak her an kaybedebilecek"
delikanlılığı serserilik zannedebilecek,
ve çivi çiviyi söker deyip
derdinin içine derman sokmayan
onun yerine ağlayıp sızlayan
ve cümleleri kolay kolay sonlandıramayan
ilk görüşte değil de
her görüşte aşık olan
ve her nasılsa bir şekilde
hayatı tek geçebilecek
birkaç iyi adamdık biz.
önce gözlerimiz karardı,
ancak sendelemedik.
ağır ağır değil,
bir saniyede devrildik biz.

kim bilir kaçıncı kez yırtışımız
bu "sevgiliye son mektup"u...
kaçıncı yemin bozuşumuz
ve ben saymadım ama
sayanın yalancısıyım,
kaçıncı kez savruluşumuz?
iki diyorlar bana,
ilk kez ne zaman iki dedim acaba?
belki böcek sayıyordum
ya da saymaya yeni başlıyordum.
sahi, sen o zaman yoktun.

iki, anlamsızdı işte
ne güzeldi, sen yoktun.
iki ne ara duble oldu
ne ara yazılar koptu
neden ayrılık piyangosu bize vurdu
hatırlayamıyorum.

anason koktu
bu sefer sevdik
sahi, ne ara büyüdük biz
ne oldu da kirlendik?

geceleri çaresiz uyandığımda

geceleri koltuk tepesinde

sızıp sızıp

yatağıma taşınma seanslarımda

tekrar uyumadan önce

son kez

seviyorum seni.

çaresiz nefeslerimin

boş debelenmelerinde

sigara dumanına

son selamı çekerkenki gibi.

uyandığımda

tekrar sevebilsem seni

tekrar sızana kadar hem de.

sonrası uykuya hapis.

senle bin gece uyumanın

sensiz bir gece uyumaktan farkı olmalıydı

yokmuş.

her ikisinde de uyku hüküm

yatak koğuş.

tek fark koğuşun mevsimi

senle daha ılıman olan.

buz gibi gecenin

karanlığına karışır

bir maça valesinin

sessiz hikayesi

ve bir damla

uyku kokusuydu

gerisi.

ben, aynı ben, başka ben

uzun ve derin nefes alabilsem bir kez daha
o eski kokan, çocuk kokan bir tutam hayatımdan.
bir yol bulsam
dönüversem, kaçıversem hızlıca.
ardımda değil de, önümde bırakabilsem anılarımı..
bir an bulsam eskilerden
tekrar gözlerim dolsa sevinçten.
en çocuksu kahkahamı bulsam..
sıkıca sarılsam, hiç bırakmasam.
viskiyle değil de
sütle huzuru bulsam.
o en temiz, en el değmemiş halime sorsam
"büyüyünce ne olacaksın çocuk?" diye,
"sen değil" dese bana
yüzüme vursa acımadan..
o en hüzünlü kendimi bulsam
koysam kafamı omzuna
onunla birlikte ağlasam...