yarım şizofren

şiirsizlikten nefessiz kaldığım anda

imdadıma yetişen bir melankoli

ruhumla gülüşüp kıkırdarken

seni düşünüyordum.

gözümü alan karanlıkta

içim acır gibi yapıp

sonra acımayarak

benimle oynuyordu,

ben

seni düşünüyordum.

her duman bir parça daha ölüm

ve her ölüm bir parça daha dumanken

içimden gelen kelimeleri

gecenin karanlığına

usulca,

kuytudan ve mağrur

salıyordum.

geceyle dertleşirken

dünyanın en bittiği yerde

iki kelam kalırdı

birini ben ederdim işte

diğeri dağınık..

dağınık o kelam

söylenecek birçok şeye bölünmüş

çaresizce.

her birine yetişircesine

paramparça,

yardım istercesine

dilimin ucunda.

kelimeleri birleştirsem

yine nefessiz kalacaktım.

yazmasam ruhum yarım

yazıp kelimeler yarım

ve ortada bölünmüş bir ben,

tam bir yarım şizofren...