kem-küm

yazdıkça yazasımın geldiği ilk zamanlardı galiba.
çocukluk damarlarda şimdikinden fazla geziyordu
ama farkında değildim..
keşke olabilseydim.
bir keresinde ben maça valesi, sen karo kızı olmuştun
beş harfli fallar bakmıştım.
bir şarkı dinlerken
o ben olsaydım demiştin
ya da dediğini varsaymıştım.
ne fark eder?
ben çocuk olmadığımı düşünürken o zamanlar
nereden bilebilirdim o günlerdeki saflığı
bozulmamışlığı, içtenliği
bir daha hiç bulamayacağımı..
hiç rakı içmemiş
hiç samime sanay dinlememiş,
hiç aşık olmamış,
hiç kafam bulanmamıştı..
bir gece
bir ateşte yakınca 15 şiiri,
bir ateş de bende yandı..

durmaksızın samime sanay dinleyebileceğimi anladığım zamandı,
ve rakı bir daha hiç o kadar acı olmadı.