koynundaydık sessizce,
dünyanın makyajı akarken üzerimize
arınıyorduk sinsice.
gece ağlarken sevdiğim
biz uyurken hem de,
yıkanırken tüm günahlar
gündüzün yalancılığına doğru
kuytu bir yolculuktaydık.
gecenin içinde
gündüze hazırlanıyor
ve dünyaya arınıyorduk.
çünkü gündüz iki yüzlü
kabul etmez bizi
olduğumuz gibi.
gecenin kirpikleri ıslak
usulca ağlardı halimize.
gece belki karanlık ama
hepimizden delikanlıydı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder