biliyorum

biliyorum..
rakının her kadehinde senin olduğunu
alkolün damarlarımda dolaştığı her yerde
seni bulduğunu..
ve ben kalbimin her çırpınışında
apansız bir şekilde
sende kaybolduğumu biliyorum..
nargile yanarken
duman ciğerlerimde boğuşurken,
çaresiz bir şekilde dışarı çıkarken
olmamışlığı üflediğimi biliyorum...
denediğimi, çabaladığımı,
sensizliğe alıştığımı sandığımı,
kandırmadan, yalan söylemeden
sevdiğimi sandığımı biliyorum...
başkasıyla olamadığını,
ne kadar sevsem de yapamadığımı
paramparça olan kalbi
toparlayamadığımı biliyorum.
umutsuzluğu, ezilmişliği,
yıkılmışlığı ve en önemlisi
başka türlü olamamışlığı,
biliyorum..

biliyorum

Biliyorum..


Rakının her kadehinde senin olduğunu

Alkolün damarlarımda dolaştığı her yerde

Seni bulduğunu..

Ve ben kalbimin her çırpınışında

Apansız bir şekilde

Sende kaybolduğumu biliyorum..

Nargile yanarken

Duman ciğerlerimde boğuşurken,

Çaresiz bir şekilde dışarı çıkarken

Olmamışlığı üflediğimi biliyorum...

Denediğimi, çabaladığımı,

Sensizliğe alıştığımı sandığımı,

Kandırmadan, yalan söylemeden

Sevdiğimi sandığımı biliyorum...

Başkasıyla olamadığını,

Ne kadar sevsem de yapamadığımı

Paramparça olan kalbi

Toparlayamadığımı biliyorum.

Umutsuzluğu, ezilmişliği,

Yıkılmışlığı ve en önemlisi

Başka türlü olamamışlığı,

Biliyorum..

dün ucu

bugün

son kara parçasından

evrene atlayacaktım

tüm dertlerini

deftere yazdırıp dünyanın.

hesap günü öderdik elbet...

aynı şişede rakı olsaydık,

kendimizi içip

şarhoş olsaydık,

sonra da...

sonra işte.

farklı güneşlerin

altında aynı yansaydık

eş zamanlı.

hayat

dünya'nın ucunda yaşamak

gibi.

kaç

elimdeki çizgiler, saçımda beyazlar
birdenbire belirginleşince..
düşünceler içinden çıkılmayacak gibi
sığınacak kimse yok öylece...
belki anlatmaya çalışmıştım
birkaç duble içince...
öylesine kurtulmuş boğazın çatalından
öylesine çıkmış birkaç gereksiz cümle..
anlatamadım ki hiçbir şeyi
anlatamadım ki kimseye
cesur geçinip yazarım her zaman
oysa bu kez hiç olmadığım kadar ürkekçe..
derdim keşke sevda olsa
onun gidişi belli, sonu aynı netice..
kendime yazmaya korkuyorum
kalem gitmiyor, ilerlemiyor işte..
yüzleşmek bu kadar zor mu
bu kadar mı acımasız ve gerçekçe...

hatalarımın cezaları mı bu
yoksa kocaman bir oyun mu
daha ne kadar karanlık yolum
ne zaman bu ışıksızlığın sonu?

şikayet sadece bu satırlarda,
ötesinde yok, ötesi başka..
sınırsızlık sadece bu kağıtta,
dışarıda yok, dışarısı dört duvar oda...

kime anlatmalı bilmiyorum
paylaşacak cesaret yok
bunaldım, darlandım, çıkamıyorum
yazmaktan başka çarem yok

dengesizce

dostum dostum

güzel dostum,

bu ne beter

çizgidir bu,

bu ne çıldırtan denge...

yaprak döker bir yanımız,

bir yanımız bahar bahçe.

bir taraf

insanı deli etmek istercesine

sınırsız öfke,

diğer yanımız ise huzurdan güvence.

dostum

bu ne yaşamak böyle

bazen gece bile

yaprak ağlar halimize.

dostum

bu öyle bir yaşamak ki

işte,

bazen temizlemeyiz bahçeyi

dökülen yapraklarla kapansa bile;

ezilen yaprak hışırtısından

mazoşist bir zevk alarak hem de.

dostum

bu öyle yorucu bir yaşamak ki

ve yaşamaya öyle hasret ki

ve de yemyeşil bahçe o kadar yakın ki...

sevgili dostum

sonbahar melankolisine

sarılı bir posta gibi ruh,

yeşilin yakutuna bezeli bir bahçe bile

çelemez aklımızı sinsice.

insan olmanın gereği bu

dökülen yapraklara

tutunma müsabakası

sebepsizce.

yoksa yemyeşil bahçe

hep yerinde...

dostum

tam işte bu gece

tüm efkarlarını içebilirim

tüm aşkların,

kuru yapraklara

bezeli şekilde...

o güzel bahçe ise

hayallerin içinde.

ellerimizde

kuru, sarı,

biraz da gözleri dolu

yapraklar...

not: hasan hüseyin korkmazgil üstada haddim olmayaraktan, Cogen'in verdiği ilham ile eşlik ettim.

üç

ney sesiyle irkilirken birden
çarptı geçmişin sıcak rüzgarları yüzüme
ne zamandır kadehlerde aradığım,
sensizlik bu seste saklıymış meğer..
koparmalı artık burdan seni
başka yollara yürüyebilmeli..
ama olmuyor ki güzelim
öyle karışmışız ki
ben nerede bitiyorum
sen nerede başlıyorsun
bilmiyorum..
ne kadarını söküp atabilirim
attıktan sonra geriye kalan ben miyim
hesaplayamıyorum...
seninle gitmeliydim sonsuza
seninle çıkabilirdim cehennemden..
kendimi kandırmaya devam etmeden
ben tükenmeden, sensizlik olağan gelmeden
başka limanlara gitmeden,
her şey hala sıcacıkken
gel...
hiçbir şey deme,
sadece gel.

ney sesiyle irkilmekmiş sensizlik
ağırdan alamamakmış yüreği
mantığın dibine vurabilmekmiş...
sadece gel, burada dur.

bu bir çaresizlik değil,
mutluluğa yolculuk,
içki içmeden sarhoşluk..

tek çare değil vakurluk..
bazen çare,
yeri geldiğinde yere serilmek
gururun dibine vurmaktır...
gel, düşünmeden gel
dibe vurarak gel,
acımasızca gel.
sadece gel.

tırmanmışken uçurumun en yükseğine
hazırken atlamaya tekrardan boşluğa
ardına bakmadan süzül dünyanda...
yaşanmamış her ne varsa
en gerçeğiyle yaşamaya gel..

sadece sen gel,
yalnızken gel, son defa gel.
yüreğini sök de gel
gel
gel
gel
-me..
gelme..

neden deme, kendime aldanmışım
kimsesiz değil, sadece sensiz kalmışım.
benim için değil, kendin için gelme..
benimkisi bencillik, safsata
yüzleşmek kendimle, sıfatımla
hatırlamak kaybettiklerimi
ve asla geri kazanamayacaklarımı..

bildiğin doğru
kafanda geçen cümle doğru
hala sen, sadece sen.
sevmenin nasıl yazdırabildiğini bir bilsen..

aslında biliyorsun.
her şeyi biliyorsun.
beni benim kadar
benden daha iyi tanıyorsun.

kopuk kopuk satırlar bunlar
devamı yok tutarsızlığı çok
ne farkeder, varsın olsun
madem her şeyin dibine vurmuşuz
inceldiği yerden kopsun...

benim cesaretim bu kadar,
bir nokta kadar yakınım sona,
son cümlem nedir diye biri sorarsa
gel..me..
gel..
me..

kaçırma

eski bir hisle başlar bu gece

kırmızı siyaha döndükçe
bir bela gibi çöker yalnızlık...
hüzün mü yoksa mutluluk mu daha karmaşık?

eski bir dost girer muhabbete
kelle koltukta çıkar yola delice
sever sen sevme dedikçe
ay ölmeden, kalp dönünce...

belirsizliğe ulaşır bu kavga gittikçe...
bir gün biter, bitmez deyince

içindeki ses de bitince

her şey bitti dersin çaresizce

ama kalp bu işte sevince

döngüye girer bedenin sebepsizce

o son noktaya geldiğinde

bir duble dost muhabbeti ilacın işte

bu kavga hayatı sardı sanırsın

kalbine yine çocukça kanarsın

kabuk tutmuş yaralarını sardım sanarken

ruhunu daha da kanatırsın

ama işte dışarıda bir hayat var

kalbin inkar etse de orada

ruhunun derinlerinde unutamadığın bir yar

seni zamana mahkum eder.

elini uzatabilsen bir ah

çıkarabilsen ruhundan

dokunabilsen hayata

o yar sadece geçmişte bir yara.

kaçacak tren kalmazken

yavaş yavaş

karar verme zamanı şimdi

ya atlayıp bir başka zamana

gideceksin hayata

ya da kalacaksın yaya.

seçmek kalbini ruhun geçe

kaçırma...

yokuş aşağı kelimeler

duvarlar üzerimize gelse de

kalplerimiz olabildiğince özgür

parmaklıkların ardında.

görünmez sınırlarla

bezeli hayatımız,

bıraksakaltımızdaki yeryüzü

kayıp gidecek.

kelimeler içimize işlese de

anlatamayız hikayelerini,

ne kadar denesek de

üzerimize gelen duvarlara

mıhlarız dağınıkça.

şiir aklımızdan geçse de

soluk nüshalarını düşeriz kağıda

ruhumuzdan kopan zavallı parçalarla.

ve ne kadar zorlasak da,

kelimeler duman çığlık olur göğsümüzde

tam orta yere oturur

hikayelerini anlatmak bir nefes verimi uzakta olsa da

içimize çekeriz usulca

çünkü anlatılmaz hikayeleri kelimelerin,

içinde yaşanır

serseri bir mayınmışcasına

bir kelimeden atlayarak

hikayeler diyarına...

çevresini düşünmeyen insana aşina değilim

yemek yenen bir program var biliyorsunuz. yalan yok ben de her fırsatta büyülenmiş gibi olsun zombi gibi olsun çeşitli şekillerde izledim programı. izledikçe sinirlendim, sinirlendikçe güldüm, güldükçe de izledim gibi bir kısır döngüye girdim. ama son adana programı sonrası iyice tiksinti geldi (adana ile alakası yok) artık izlemiyorum... hayır dengem bozuldu bi yanda abla yemek yapıyor, yaparken diğer yarışmacıların beğenmeyeceğinden dem vuruyor... sonra ana haberde görüyoruz ki gazze'ye insani yardım dahi giremiyor, yiyecek yok yani... sora ana haber bitiyor yine yemekteyiz... eleştiri kıyamet. kimse bir haltı beğenmiyor. seviyesiz yorum kalabalığı. bir yandan izliyorum diye kendime içimden küfür kıyamet...

para kazanayım diye başkasını itin g.tüne sokup çıkarıyorsuni sonra o seni aynı şekilde... eee biz de izliyoruz... hani bir fotograf vardı. afriika'da bir çocuk. emekleyerek 1 km ötedeki BM kampına gitmeye çalışıyor... arkasında akbaba onu izliyor... şimdi fotoşop diyen de var da neyse. önemli olan o mesaj... o kanalın binassını girişine büyütüp asmak lazım o fotoğrafı sanki...

bir de çok mübah bir şeymiş gibi kopyaları çıkmış... hangi kanalı açsan yemek masasında didişen insann görünümlü ne idüğü belirsizler... "ay ben onu yemem", "ay bunda kıyma vaaaaarrrr", "ay bu çok ağır hiçbir şeye benzemiyooooooo" lafları havada uçuşuyor...

hiç mi adap görmediniz oğlum yemeğe "ıııyyyyy iğrenç" denir mi? o yemek önüne gelsin diye kaç kişi emek veriyor, o yemeği rüyasında bile göremeyecek insanlar var, aloooooo!!! tamam yemezsin beğenmezsin ama bi dur be kardeşim iğrenç ne demek ulan! sevmeyebilirsin ona eyvallah... adam gibi yiyemiyorum de... onu yemem bunu yiyemem ay o iğrenç bu kaka.... bok yeyin ulan...

ya da bazısı var da daha fena...her şeyi yiyor sonra ben sevmedim, ben yiyemedim... neyi yiyemedin abla tabağı yiyodun bıraksak... yedikten sonra ben onu yiyemem bun u yiyemem. löp löp atarken böreği öyle demiyordun ama...

bugun gazze'de savas ve kitlik var, afrika'da acliktan her sene milyonlarca kisi oluyor... hatta o kadar uzaga gitmeye de gerek yok sokaktaki insanlara bak...

sen hala "yagli olmus"dasin, "icinde kiyma var"dasin... kiymanin kilosu kaca biliyon mu sen?

neyse bundan sonra 24 saat diskavıri çenıl'a bağladım. yunuzlar kaplumbağalar oooh miss... en azından çevremizdeki bir çok insan geçinenden daha makbuller...

kendi aynası

hayatın kıyısından giden

bir yokluktayız beraberce,

ben yokları oynuyorum sessizce,

siz ise varları.

ışıklar elinizde en renksizinden...

zamanın koynuna giren

bir hiçlikteyiz beraber

siz saniyeleri sayıyorsunuz ileri,

ben saatlerce geri gidiyorum.

sigaraya katık küllüklerin kenarındayız şimdi,

yanmak ama ne yanmak cayır cayır

külleri savrularak yanmak ah,

her son nefeste bir yeni ölüm kavgası.

hayatın ucundayız şimdi

bir rüzgar düşürmeye yetecek bizi

ölümden bir nefes daha çekerek düşsek ölüme.

beynimin en ince kıvrımlarındayım şimdi

sıkıntılar basarken bedenimi

labirent gibi bir sessizlikte

derin derin

kaybolurken

hiç akmayan bir

söz yaşı misali.

kaçamak kalp atışlarındaki

muazzam resitaldesiniz şimdi,

her sesten korkarak

arkasına saklandığınız köşelerden

iki yüzlülük aynasında

başrol oynarken...

her harfte bir çıkmaz savuruyorum şimdi

delicesinde durmayan bir hiç bu,

sözler ölüm, ölüm yazın, yazın hayat bana

ve o hayatın köşesinden

cesurca tutabilmek var

kayıtsızca.

ruhlarımızla saklambaç oynadığımız

eski bir sokaktayız beraberce

ben ebelenmeye hevesli

sizler saklanmaya

ama ruhlar avans vermiş haberimiz yok.

saklanma zamanı şimdi

modern zamanlar adı

ruhlarımızdan köşe bucak kaçtığımız

bir ilüzyon kabı.

yağmur damlasında suyuz şimdi,

susuzluktan kavrulsak da

etrafımıza bakamayacak kadar

kirli.

her adımdaki çekingenlikte

yavaş yavaş yokuz...

sıkıntılar basarken

o kadar ara vermişim ki yazmaya.

uykumdan uyandım ve aklımda tek bir şey vardı yazmak. uyanalı daha 2 dakika olmadı ve bu gereksinimimi karşılar karşılamaz da yatacağım geri.

daha uyanalı 2 dakika oldu ve vücudum rahatlamaya başladı. dahası ruhum da onunla dörtnala...

yazmadığım sürede ne kadar çok şey yaptım, yaşadım, hissettim hatırlamak mümkün değil. hayatımın kıyısından köşesinden kayıt altına almadığım anlar onlar ve yok olmaya mahkumlar.

bence bir insan yazdığı sürece varolabilir. düşündüklerini kağıda bir şekilde yansıttıkça. ister bunu kimseye söylemesin, ister dünyaya yaysın ama kafasındakileri kağıda boşaltmadıkça vücuttaki her sistemi çöker.

bundan sonra yazmalıyım elbet. hissettiğimi hissettiğim anda. sevdiğim sevdiğim, istediğimi istediğim, korktuğumu korktuğum, gezdiğimi gezdiği anda...

bu kadar uzun süre yazmadığım için kendimden özür dilerim...

yağmaz ise...

bulut;

yolum yokuşa doğru gider
ömür dibe vurur
sevda sonum olur
üstümde bulut..

yağar mı dersin
yağdıkça akıtır mı üstümden
bu çamurlu belayı
bu hüzünlü deryayı..
yağar gibi sanki..

ya yağamaz ise,
ya benim gibiyse,
derdi gelince
sözleri bitince
gülemez olursa çaresizce?

yağar değil mi?
yağmazsa eğer
bulut benim sonum
kupkuruluk felaketim olur..

yağar mı dersin?
yağar değil mi?
ya yağamazsa?